Toen john Peterman - zang, slaggitaar en Blake Allison - zang, basgitaar zich aan het eind van de zomer van dat jaar bij het trio voegden was de band compleet en noemden ze zich vanaf dat moment The Bachs.
De eerste 3 jaar van hun bestaan speelde de band op school dansavonden, in jongeren clubs en prive feesten om en rond Chicago en hun repertoire bestond toen uit muziek van hoofdzakelijk Britse bands, zoals The Beatles, Kinks, Animals en Rolling Stones plus vroege rock & roll artiesten waaronder Chuck Berry.
Toen de muziekscene veranderde kwamen daar de muziek van The Byrds, Monkees en Jimi Hendrix bij en hun populatriteit groeide mede daardoor, zodat ze in hun laatste high school jaar (1967-1968) regelmatig wekelijks optraden en hun inkomsten daaruit flink stegen.
Om meer betaalde optredens te krijgen, deed de band mee aan bandjes wedstijden en won daarmee optredens in bekende plaatsen, zoals Chicago Navy Pier en McCormick Place, maar het hoogtepunt was toch wel toen ze als openingsact voor Ted Nugent's band The Amboy Dukes mochten fungeren.
The Bachs liepen een contract met het Chess label net mis, maar kregen toch de kans een single op te nemen, die naderhand toch niet door ging.
In de zomer van 1968 besloot de band te stoppen en een LP op te nemen, die voor hen zelf als historisch document zou dienen en voor hun fans als afscheid bedoeld was.
Ze huurden daarom een studio en namen 12 eigen composities in 1 dag op voor de LP "Out Of The Bachs", waarvan 150 exemplaren werden gemaakt, maar omdat de studio eigenaar nooit eerder een rockband had opgenomen, varieërden de opnames nogal en waren er enkele problemen met de ballance en echo in sommige songs.
Het zou 35 jaar duren voor de bandleden weer samen zouden spelen op 4 oktober 2003 tijdens een high school reunie feest voor 150 klasgenoten en familieleden.
De CD begint met "You're Mine", een schitterende garagerocksong in up tempo, die gevolgd wordt door het rustige, maar erg mooie "Pleasure Of Your Company".
Ook "Free Fall" is een mooie rustige popsong, maar de volgende song "I See Her" is een stuk sneller en deze prima popsong wordt gevolgd door weer een rustig nummer, getiteld "My Independence Day", dat naarmate de song vordert steeds meer tempo krijgt.
Van de volgende song, "Minister To A Mind Diseased" staat de tekst op de hoes en dit nummer is een schitterende garagerocksong, waarvan het ritme steeds heftiger wordt en in "Tables Of Grass Fields" hoor je lichte psychedelische invloeden van "Strawberry Fields Forever" van The Beatles in door klinken.
"Show Me That You Want To Go Home" is een goede progressieve popsong en "Sitting" is weer een vrij psychedelisch nummer, evenals "Nevermore", waarin je hoort dat de band goed naar The Beatles geluisterd had.
Een prima rustige song is "Answer To Yesterday" en dan is het laatste nummer van van de CD daar, getiteld "I'm A Little Boy", een vrij stevige experimentele garagerocksong, waarin de band lijkt los te gaan.
Als extra staat er een live opname van het verloren gegane studio nummer "That's The Way It Goes" op de CD en daarin hoor je dat de band live zeker de moeite waard was om naar toe te gaan, getuige deze stevige popsong.
De CD "Out Of The Bachs" is een aanrader en het beluisteren dus meer dan waard, ondanks de slechte kwaliteit van de opnames.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten